Op het moment dat dit artikel werd geschreven, zijn er al bijna 19.400.000 bitcoins gedolven en in omloop. Al deze bitcoins werden geleidelijk verdeeld onder mijnwerkers die geldige blokken vonden. Hierdoor kunnen ze worden betaald in ruil voor hun werk.
De totale geldhoeveelheid van Bitcoin is echter beperkt tot 21 miljoen eenheden. Als we de consensus niet breken, zullen we nooit meer een consensus kunnen bereiken. Het is daarom volkomen legitiem om je af te vragen wat er zal gebeuren als de limiet is bereikt. Zullen minderjarigen, aan wie dan een deel van hun loon wordt ontnomen, plotseling stoppen met deelname aan het bewijs van werk? Dit is wat we in dit artikel gaan analyseren.
Wat is de rol van miners in Bitcoin?
Minderjarigen nemen deel aan het Proof-of-Work-proces. Hun rol is om Bitcoin-transacties in afwachting van bevestiging te verzamelen in een kandidaatblok. De minor moet dan een waarde vinden om toe te voegen in zijn koptekst, zodat als hij eenmaal door een willekeurige wiskundige functie is gegaan, deze een resultaat oplevert dat kleiner is dan een doelgetal. Het is een klus met vallen en opstaan.
Dit mechanisme heet proof of work en beschermt het Bitcoin-systeem tegen Sybil-aanvallen. Door minderjarigen te vragen dit rekenwerk te doen, brengen ze hen in feite aanzienlijke marginale kosten met zich mee om het aantal stemmen te vermenigvuldigen. Met andere woorden, het beschermt het betalingssysteem tegen kwaadwillende handelingen.
Uiteraard brengt dit werk kosten met zich mee voor de minderjarige. Het moet processortijd aan deze activiteit besteden en vooral elektriciteit verbruiken. Het is daarom absoluut noodzakelijk om deze minderjarigen te betalen om hen aan te moedigen eerlijk te werken. Hoe hoger deze vergoeding, hoe meer de mijnwerkers worden aangemoedigd om hun machines aan te sluiten in een poging bitcoins te verzamelen. Het moet dan duidelijk zijn dat er een zekere mate van proportionaliteit bestaat tussen het bedrag van deze beloning en het beveiligingsniveau van Bitcoin.
Wanneer een miner een geldig blok vindt, kan hij uit twee verschillende bronnen worden betaald. Ten eerste heeft hij het recht om alle kosten terug te vorderen die zijn toegewezen voor de transacties die zijn opgenomen in zijn blok. Ten tweede heeft hij het recht om uit het niets een vooraf bepaalde hoeveelheid bitcoins te creëren. Deze beloningen worden verzameld via een specifieke transactie genaamd „Coinbase”.
Deze monetaire creatie door minderjarigen wordt strikt beperkt door de regels van het protocol. Toen Bitcoin in 2009 werd gelanceerd, hadden ze het recht om 50 bitcoins per blok te creëren. Deze som wordt vervolgens elke 210.000 blokken door twee gedeeld, dankzij het halveringsmechanisme. Op dit moment kunnen mijnwerkers bijvoorbeeld 6,25 bitcoins aanmaken voor elk nieuw gevonden blok.
Door deze beloning geleidelijk te verlagen, zullen we een stadium bereiken waarin geen Bitcoin meer gecreëerd kan worden door miners. Dit evenement zou rond het jaar 2141 moeten plaatsvinden, in blok nr. 6.930.000.
Wat gebeurt er als de laatste Bitcoin is gedolven?
Na dit evenement zal de vergoeding van miners dus uitsluitend gebaseerd zijn op de vergoedingen die ze kunnen innen voor de transacties die in hun blokken zijn opgenomen.
Het is echter belangrijk om te begrijpen dat deze overgang van een beloning op basis van geldcreatie naar een vergoeding op basis van vergoedingen geleidelijk verloopt. In feite is vandaag al meer dan 92% van de bitcoins in omloop. Gaandeweg wordt het deel van de geldcreatie voor minderjarigen steeds marginaler in hun bezoldiging. Van blok 6.720.000 tot blok 6.929.999 zal de subsidie in elk blok bijvoorbeeld nauwelijks een enkele satoshi bedragen.
Zie het jaar 2141 en het einde van de geldcreatie op Bitcoin dus niet als een plotselinge gebeurtenis. In werkelijkheid zal er niet veel gebeuren wanneer de laatste bitcoin wordt gedolven, aangezien het aandeel van deze subsidie in de omzet van de mijnwerkers ruim voor die datum marginaal zal zijn. De mijnbouw zal dus niet plotseling stoppen bij blok 6.930.000.
📌 Wist je dat? De kosten voor een Bitcoin-transactie worden berekend door het verschil te maken tussen de totale inputs en de totale outputs.
Zal er voldoende vergoedingsmarkt zijn voor Bitcoin?
Men kan zich dus terecht afvragen of transactiekosten alleen voldoende zijn om minderjarigen te betalen. Als je nu naar mempools kijkt, realiseer je je dat het aandeel van de kosten in hun totale vergoeding minimaal lijkt te zijn. Dit aandeel varieert doorgaans tussen 0,5% en 10% van hun inkomsten.
Gedurende korte perioden is echter al een verzoening waargenomen tussen het kostengedeelte en het subsidiegedeelte. Tijdens de BRC-20-aflevering aan het begin van 2023 stegen de transactiekosten bijvoorbeeld snel. Het bewijs hiervan is, in Het blok n° 788 695, de transactiekosten zijn zelfs hoger dan de subsidie zelf.
Dankzij de beperking van de blokgroottes moedigt de markt gebruikers aan om te overbieden zodra er veel transacties binnenkomen en stijgen de kosten snel. Blokruimte wordt schaarser en de aanpassingsvariabele is de vergoeding in verhouding tot het gewicht van elke transactie.
Tot slot, Bitcoin krijgt gewoon de beveiliging die het verdient. Als dit de wereldwijde monetaire standaard wordt, zullen veel entiteiten bereid zijn astronomische kosten te betalen om hun transacties te prioriteren. Het tarief van de kosten per transactie zal daarom exploderen, wat miners zal aanmoedigen om meer ASIC's aan te sluiten. De beveiliging van het systeem zal dan zeer hoog zijn, en dit zal in overeenstemming zijn met het belang dat Bitcoin zal hebben genomen.
Integendeel, als Bitcoin een valuta blijft die in de marge wordt gebruikt, zullen de kosten laag blijven. De beveiliging zal lager zijn, maar zal consistent zijn met de lage waarde die op het systeem wordt uitgewisseld.
Gezien deze bezorgdheid over de geleidelijke beëindiging van de groepssubsidie, sommige bitcoiners stellen voor om te implementeren een restemisatiesysteem. Het idee is ervoor te zorgen dat minderjarigen voor elk blok een minimumloon krijgen. Dit mechanisme legt dus een vorm van voortdurende inflatie op aan het monetaire systeem. Maar in werkelijkheid is de restemissie technisch gezien niet echt interessant. Als er niet genoeg kosten zijn voor Bitcoin, is dat niet voldoende om de netwerkbeveiliging kunstmatig aan te wakkeren. Dit introduceert geen ondergrens voor de beveiliging, maar een ondergrens voor de groepssubsidie.
De initiatiefnemers van deze strategie hopen dat het bedrag dat als vaste subsidie wordt gekozen, voldoende zal zijn om de veiligheid van het netwerk te waarborgen, zonder dat dit leidt tot aanzienlijke inflatie. Het probleem is dat dit minimale beveiligingsniveau in feite dynamisch is en afhankelijk is van talloze externe factoren. Onder deze factoren kunnen we noemen: de waarde van bitcoin, de efficiëntie van ASIC's, de energieprijs, de mogelijkheden van de aanvaller...
Residuele emissie probeert slechts voor één van deze factoren een dieptepunt in te stellen. Ten eerste is het onmogelijk om te weten of dit willekeurig gekozen bedrag het juiste niveau vertegenwoordigt. Ten tweede maakt dit het niet mogelijk om de veiligheid op mondiaal niveau te waarborgen, aangezien beveiliging afhankelijk is van vele andere factoren die het protocol alleen niet kan beheersen.
Ten slotte is de vergoeding van mijnwerkers op Bitcoin slechts een prijs. Het vertegenwoordigt unieke informatie zodat de actoren van het systeem zich goed kunnen positioneren binnen de markt. Als we proberen deze prijs te manipuleren, met name door restemissies in te voeren, zullen we een slechte positionering van de spelers in het ecosysteem vaststellen, aangezien de initiële informatie vertekend zal zijn. Kortom, een mogelijke implementatie van restemissie zal voorkomen dat miners zich aanpassen aan variaties in het gebruik van Bitcoin en daardoor een consistent beveiligingsniveau bieden.
Hoe dan ook, ongeacht de gekozen optie bestaat er geen magisch geld. Wanneer de vergoeding van mijnwerkers gebaseerd is op een markt van vergoedingen, zijn het de gebruikers die de beveiliging van het systeem financieren door transacties uit te voeren. Het is naar dit systeem waar we met Bitcoin geleidelijk naartoe gaan. Integendeel, wanneer de vergoeding van mijnwerkers gebaseerd is op de groepssubsidie, zoals bij de resterende uitgifte, zijn het de spaarders die de veiligheid van het netwerk financieren door de koopkracht van hun valuta te verwateren.
Conclusie
Bitcoin-mining stopt niet in 2141. Zodra de geldcreatie via de bloksubsidie is voltooid, kunnen mijnwerkers nog steeds profiteren van transactiekosten. Deze overgang verloopt geleidelijk dankzij het halveringsmechanisme, dat de subsidie elke 210.000 blokken halveert.
Vanaf blok 6.930.000 hangt de beveiliging van Bitcoin volledig af van de transactiekosten. Als er veel gebruikers zijn, zullen er veel kosten aan verbonden zijn. Miners zullen dus veel hashrate kunnen blijven inzetten, in de hoop blokbeloningen te verdienen.
Dus zolang er gebruikers zijn die bereid zijn kosten te betalen om hun transacties op Bitcoin uit te voeren, zullen er ongetwijfeld mijnwerkers zijn die deze vruchten zullen plukken.
